دستگاه سه‌گاه این دستگاه تقریباً در همه ممالک اسلامی متداول است. این دستگاه بیشتر برای بیان احساس غم و اندوه که به امیدواری می گراید مناسب است. آواز سه گاه بسیار غم انگیز و حزن آور است.گوشه های مهم این دستگاه عبارت‌اند از: در آمد، مویه، زابل، مخالف، حصار، گوشه های دیگر مانند: آواز، نغمه، زنگ شتر، بسته نگار، زنگوله، خزان، بس حصار، معربد،پهلوی(رجز)،حاجی حسینی، مغلوب، دوبیتی، حزین، دلگشا، رهاوی، مسیحی، ناقوس، تخت طاقدیس، شاه ختایی(حدی)، مداین، نهاوند. آوازی است بی نهایت غمگین و ناله های جانسوز آن ریشه و بنیاد آدمی را از جا می کند و از راز و نیاز عاشقان دوری کشیده و از بیچارگی بی نوایان و ضعیفان گفتگو می کند ( روح الله خالقی- نظری به موسیقی).
البته حالت این دستگاه در همه جا ثابت نیست و بویژه در مخالف بسیار با شکوه است و حتی آهنگهای شادی آوری در سه گاه فراوان هستند از جمله “امشب که مست مستم” .
معرفی و توضیح گوشه های مهم دستگاه شور:
درآمد:
که معمولاً همه دستگاه ها با گوشه ای به نام درآمد که نشان دهنده حالت دستگاه است آغاز می شود.
زابل:
بر درجه سوم گام تاکید دارد.
مویه:
که بر درجه پنجم گام تاکید می کند و حالتی مانند شور دارد .
مخالف:
که بر درجه ششم گام تاکید دارد و حالت آن با سه گاه فرق دارد و می توان از این گوشه برای مرکب خوانی به اصفهان نیز استفاده کرد .
گوشه‌های ردیفی این دستگاه عبارت‌اند از:
- درآمد
- نغمه
- کرشمه
- کرشمه با مویه
- زنگ شتر
- زابل
- بسته نگار
- مویه
- مخالف
- حاجی حسینی
- بسته نگار ۲
- مقلوب
- نغمهٔ مقلوب
- حزین
- مویه ۲
- رهاب
- مسیحی
- شاه خطایی
- تخت طاقدیس (تخت کاووس)
- رجز (ارجوزه)
